divendres, 27 de novembre del 2009

La Encrucijada / Cross Roads Blues

Mi nombre era Robert Dodds, 
ahora me llamo Robert Johnson.


I went down to the crossroads, fell down on my knees.
Asked the lord above for mercy, save me if you please. 


Durante años pensé que mi padre era alguien que realmente nunca fue. 
Ahora sé que mi padre era alguien que pasaba por allí, 
nada más. 
Llevo la sangre y el apellido de un desconocido.


I went down to the crossroads, tried to flag a ride.
Nobody seemed to know me, everybody passed me by. 


Mi amor murió al dar a luz, con ella también perdí a mi hija. 
No podía quedarme en Robisonnville, debía marchar. 
Todos decían que era muy bueno con la harmónica 
pero que no tenía ni idea con la guitarra. 
Cogí mi vieja Gibson y, sin más, 
me fuí a buscar la inspiración. 


Im going down to rosedale, take my rider by my side.
You can still barrelhouse, baby, on the riverside. 


Pero la inspiración tiene un precio,
yo lo pagué en la encrucijada entre la 49 y la 61. 
Todos creen que allí hice un pacto con el Diablo, 
esa será mi historia. 
Pero realmente, lo único que pasó, 
es que allí me di cuenta que no había vuelta atrás, 
que a partir de ese momento sólo viviría para la música, 
y que no volvería a pasar por allí hasta que 
no tocase mi Gibson como el mismísimo Lucifer. 
Ese fue mi pacto: sólo amaré el blues.


You can run, you can run, tell my friend-boy Willie Brown.
And Im standing at the crossroads, believe Im sinking down. 


Cada noche duermo con una mujer diferente, 
de la que no recuerdo nada 
pues siempre estoy borracho. 
Solo yo y mi guitarra, 
ese fue el pacto,
no dejar de tocar blues
 hasta que mi sangre corra por las cuerdas. 
Sé que algún día este trato me llevará a la tumba, 
no se puede vivir con reglas tan sencillas, 
a los demás no les gusta. 
No sé puede ser un nómada cuando a nadie le gusta los imprevistos. 
No sé puede ser diferente cuando todos tienen miedo. 
Ese será mi final, y en mi tumba pondrán:  
¡Descanse en el Blues! 

3 comentaris:

Miguel Emele ha dit...

Me ha conmovido este relato. Me he sentido transportado a la mente de alguien que vive y siente para la música y la poesía de la vida sin importarle nada más. Lo que está en inglés no lo entiendo, ni creo que deba ser traducido, pero pienso que es la letra de una canción que se sucede mientras el protagonista nos relata sus pensamientos. Te ha quedado bordado. "Se merece un premio" que diría el que anunciaba el capuchino. Un abrazo.

M.TeReSa ha dit...

Impresionant, i trist a la vegada.
llastima de no poder sentir la musica !!! un peteonasssssss

Wambas ha dit...

Moltes gràcies a tots dos. Encara no sé com de sobte em va arribar la idea de fer una possible història respecte al Fausto del Blues. El que sé, es que fa dos dissabtes per la tarda, vaig deixar l'habitació a les fosques, només amb l'Spotify tot amb cançons d'aquest home, wikipèdia per a conèixer més detalls, i amb aquests elements, en mitja horeta ja tenia fet el post. Pura inspiració sortida d'una figura de pel·lícula, gairebé mitològica.
Una abraçada a tots dos

Licencia de Autor